Het Ministerie Van Unieke Zaken voert volgens de dictatuur van de goesting een vrolijke jihad tegen eenheidsworst en zurigheid. Wenskaarten, kalenders en Co vind je rechtstreeks vanuit het brein van Cis Bauwelinckx in het departement Verwensingen. De betere shirts en sweaters tref je in het departement Krijg de Kleren. IZEN ging op audiëntie en ondernam een poging tot gesprek met de Minister hemzelve.

Door Wouter Kersbergen 

“Ik ben geen donkergroene jongen. Maar wat ik doe en hoe ik onderneem, definieert wel wie ik ben. Winst maken als ondernemer is belangrijk, maar winstmaximalisatie is voor mij niet heilig. Ik wil vooral ‘een proper product’ in de markt zetten. Consumenten en handelaars zijn soms toch een beetje lui als het daarop aankomt. Ik vind dat als je het aanbod kan sturen met duurzame producten, je dat moét doen. Dat hoeft niet eens moeilijk of complex te zijn.” Cis knipoogt. “Je kan met mijn T-shirts heel oud worden, trouwens. Tenzij je heel erg dik wordt. Dan moet je maar wat gaan fietsen, ook goed voor jezelf en het milieu.”

No no Bangladesh

“Koop minder en ga voor kwaliteit. Bovendien hoef je nauwelijks meer betalen voor goed spul. Als je beseft dat duurzaam katoen met gigantisch minder water en nauwelijks pesticiden en kleurstoffen wordt geproduceerd, dan weet je het toch wel zeker? Het productieproces alleen al is zoveel beter voor het milieu. Dat is wetenschappelijk bewezen én bovendien controleerbaar. Ook het menselijke aspect speelt voor mij een grote rol. De ramp in Bangladesh heeft me de ogen geopend. Grote merken maken die switch, hoewel mondjesmaat, gelukkig ook.” Als zij er helemaal klaar mee zijn, kan ik stoppen met T-shirts maken.” De minister haalt de schouders op. “Weet je, dit is allemaal heel geestig, maar het is niet mijn ultiem doel in het leven. Het maken van die shirts, dat is immers ook maar organisch gegroeid. En daarom is het een organisch product, haha!”

No No Zalando

“Of mijn webshop en de dispatching niet slecht is voor het milieu?” Cis fronst de wenkbrauwen. “Hmm. Dat valt mee. Ik ben bol.com of Zalando niet he. Die grote spelers hebben een belastend returnbeleid. Het Ministerie werkt samen met een klein, lokaal logistiek bedrijf uit Malle. Alleen de naam van dat dorp vind ik al interessant! We draaien bovendien niet mee in de ratrace van de ‘binnen de 24 uur levering’ –  hectiek. Het Ministerie levert maar 1 keer per week. Dat is economisch ook interessanter én het verlicht de werkdruk. Onze verpakkingen zijn allemaal ‘proper’: gerecycleerd materiaal op brievenbusformaat. Onze producten worden afgeleverd, ook als je niet thuis bent. Ik wil bovendien niet dat er geretourneerd wordt. De maattabellen zijn duidelijk en mijn klanten hebben ogen.

No No made in China

“De kaartjes in het Departement Verwensingen worden lokaal gedrukt bij Bulckens (Zwart op Wit, net zoals dit magazine nvdr.) in Herenthout. Zij werken zo energieneutraal mogelijk en alles is FSC- gecoverd. Ze zijn betrokken en hebben de expertise.” De minister glimlacht minzaam. “Ze pakken het zo goed aan hier. In China zou ik het niet zo heel veel goedkoper kunnen laten produceren hoor. Met de mannen en vrouwen van Bulckens kan je trouwens pràten. Met die Chinezen ligt dat net iets moeilijker.”

Fok de gazon

“Het Ministerie is gestart van thuis uit. Thuis werken is in mijn ogen de toekomst want super duurzaam. Mijn vorig huis werd te klein en ik ging op zoek naar een woonst/magazijn. Toen stootte ik op dit leegstaand bedrijfsgebouw dat ik tijdelijk en relatief goedkoop kon huren. Het lijkt op de villa van Harry en Olga uit The Sky is the Limit. Binnenkort gaat het tegen de vlakte. Hier komen 220 appartementen.  De tuin die er uitzag als een biljartlaken hebben we heerlijk laten verwilderen. Alle bijtjes helpen. Heel af en toe maken we met de bosmaaier een paadje tot aan het kanaal. Als je op google earth inzoomt op deze plek, zie je slechts 1 belangrijke boodschap: fok de gazon.”

Duur Merk – Paris, New York, Herentals

Het jongste product van het Ministerie van Unieke zaken is een reflex over de namaak-industrie én extreem dure merkkledij. “Mijn dochter wilde dat ik een GUCCI-shirt namaakte. Daar was ik vierkant tegen. De originelen kosten al gauw 300 euro, en ook dat is te absurd voor woorden. Eigenlijk verkopen ze simpelweg hun merk. Dàt kan het Ministerie natuurlijk ook. We lanceerden Duur Merk – shirts en sweaters die evenveel kosten als de A-merken. Maar met mijn kortingen die je sowieso krijgt, ben je voor 30 of 50 euro gesteld.” De ogen van Cis Bauwelinckx fonkelen. “Duur Merk is intussen ook een Trademark. Cool he? Het is een antwoord op de doorgeslagen commercialisering en mensen die hun identiteit willen ontlenen uit hun financiële draagkracht. Ik vind het lollig om dat te ontzenuwen zonder te moraliseren.”

Naar het Ministerie: http://www.von-b.be/