Tijs Vanneste (39) aka Jef Van Echelpoel is het gezicht en de stem van de IZEN-campagne ‘Slim van mij’. Hij is muzikant en tattooeur, maar werkte daarvoor jaren als creatief therapeut in gevangenissen. “Op die plek werken was verrijkend, maar na een paar jaar verlegde ik mijn focus op probleemjongeren. Om te verhinderen dat ze in de gevangenis zouden belanden. Voorkomen is beter dan genezen he!” We ontmoeten deze fijne eco-infuencer in zijn Tattoo-shop te Mol.

Tijs groeide op in een dorp waar iedereen iedereen kent. Over de kleine Van Echelpoel was men het eens: ‘dàt is ne speciale’. Tijs vond zichzelf helemaal niet zo bijzonder, maar had het niet gemakkelijk op school. Het leek of hij in geen enkele richting aardde. Op zijn veertiende besliste hij al wat hij worden zou. “Tattooeur én rockster! Daar lachten ze me bij het CLB vierkant mee uit, maar mijn klasgenoten en leraren in het Kunstonderwijs vonden het niet zo vreemd.” Niet lang daarna werd Tijs zwaar ziek. Hij kreeg twee klaplongen, verbleef maanden in het ziekenhuis en maakte een klik: hij besloot dat hij, eens genezen, geen tijd meer te verliezen had. Tijs zou voluit voor zijn droom gaan. “Dat was niet evident. Ik was te trots om financiële steun aan te nemen van thuis. Ik ging alleen wonen en trok met schulden de wereld in. Die loste ik in door les te geven en in gevangenissen te werken. Het veranderde mijn kijk op gedetineerden enorm. Ik ging veel genuanceerder over hen denken. Gevangenen zijn mensen als jij en ik die op een bepaald moment in hun leven een foute keuze hebben gemaakt. Soms sturen de stomste details je toekomst.” Na vier jaar werken in de gevangenis, wilde Van Echelpoel preventiever aan de slag. “Ik werkte met type 3 – jongeren: gasten met gedragsproblemen. Ik kon heel goed communiceren met hen. De agressiefsten onder hen waren bij mij net heel rustig. Ik gaf gitaarles, schilderde met hen en we bespraken films. Hen resocialiseren was mijn doel.” Tijs mijmert even weg bij zijn kopje koffie. “Weet je, alles wat ik doe, doe ik met een reden. Het moet ergens over gaan of ergens naar toe leiden. Het moet juist aanvoelen.”

Eco-influencer

“We zitten hier dus met een kerncentrale in Dessel,” fluistert Tijs. “Ik kijk er tegenaan vanuit de tuin. Het doet me de wenkbrauwen fronsen: is het geen vreemde vaststelling dat mensen tegen windmolens, maar voor kernenergie kunnen zijn? Komaan zeg! Windmolens zijn toch charmant? Tijs maakt zich zorgen over de toekomst van zijn zoontjes en hun gezondheid in het bijzonder. “Ikzelf worstelde een tijd met vruchtbaarheidsproblemen, maar ik vrees dat het milieu een nog grotere impact zal hebben op de gezondheid van mijn gasten. Als ik met de kinderwagen op het voetpad wandel, ademen mijn kinderen rechtstreeks al die vuiligheid binnen. Onderzoeksrapporten schenken klare wijn als het over luchtvervuiling gaat: het sluipend gif van de uitlaatgassen valt toch niet langer te negeren? Tijs haalt de schouders op. “De wereld verbeteren kan je niet alleen, maar je kan zelf toch zoveel mogelijk initiatieven nemen om je steentje bij te dragen? Het is écht niet moeilijk hoor! Ik heb een eigen waterput én zonnepanelen. Het is een slimme, groene maar ook een economische keuze.” Tijs lacht. “Het heeft me letterlijk quasi niks gekost! De eerste factuur betaalde ik met steun van de gemeente, de tweede met de energiecertificaten. Ik kan het bewijzen met mijn rekeningen!” Tijs onderschatte het effect ervan op zijn omgeving: een tiental vrienden volgde zijn voorbeeld. “Ja yom, ik ben een eco-influencer!” Of er nog een reden is waarom Tijs voor slimme energie kiest? “Het past ook in mijn filosofie om onafhankelijk te zijn. Dat is met àlles zo. Ik wil het zelf gedaan hebben, of zelf in handen kunnen nemen. Zo ben ik.”

Papa Van Echelpoel

“Ik leerde mijn vrouw kennen door een schilderij van haar te kopen. Ik sprak 1 keer met haar af en ze ging met me mee naar huis. ‘t Was al in orde! Ze bleef!” De blauwe ogen van Tijs schitteren. “Ze is de grootste kunstenaar van ons twee hoor. Zie je haar schilderijen hier? Dat is niet min he…”

Tijs en zijn vrouw droomden van kinderen, maar dat lukte niet meteen. “We hadden een kans van 1 op 100. We hebben er drie jaar aan gewerkt, lieten ons opereren en uiteindelijk lukte het. Na de geboorte van mijn oudste zoon werd alles anders. Ik liet het woord ‘Content’ op mijn borstkas vlak bij mijn hart tatoeëren. Alles wat er na de geboorte van mijn kind gebeurde, zie ik puur als een bonus in mijn leven, het succes van Van Echelpoel niet in het minst. De groep startte als een grap, maar werd een gigantisch succes. Het maakt me blij hoor, maar het is niet het belangrijkste in dit leven. Creëren, dàt is het fijnste wat er bestaat voor een artiest! Bekend zijn, dat was nooit mijn doel, ik zie het eerder als een noodzakelijk kwaad. Het is verdraaid vermoeiend als je constant aangeklampt wordt op straat en gevraagd wordt voor selfies op café. Mocht het allemaal kunnen zonder die vorm van aandacht, ik tekende vijf keer! Ik heb een beetje verstoorde relatie met mijn ego,” zegt Tijs haast verontschuldigend. “ Ik wil de aandacht niet op mezelf vestigen. Het succes van Van Echelpoel mag geen egotrip worden. Het gaat immers over wat ik maak, niet over mij als persoon. Weet je, ik ben thuisgekomen in dit leven toen ik vader werd. Hoewel de jongste ‘s nachts zowat àlle energie uit me zuigt, geeft de oudste van 19 maanden dagelijks een energieboost van jewelste. Mijn vrouw en kinderen helpen me om trouw te blijven aan mezelf. Alles wat ik aangeboden krijg in dit leven, toets ik af aan slechts 1 parameter: mijn gezin mag er niet onder lijden.”

Iemand stapt de tattoo-shop binnen. Een dame wil een tattoo bestellen van zijn hand. Tijs neemt zorgzaam de tijd om te luisteren en de vrouw te woord te staan. Dat hij geen nieuwe opdrachten meer aanneemt, zegt hij. Maar dat hij een fijne collega heeft die echt goed is en haar graag zal helpen om er iets heel knap van te maken. Hij merkt de lichte teleurstelling bij de dame, maar motiveert zijn beslissing omstandig. Het typeert Van Echelpoel. De man maakt bewuste keuzes met zuivere intenties.